Archief december 2005

E-mail Rob


	Mijn bureau: het aapje 27 december 2005 Dit aapje, dat al vele jaren ergens in de buurt van mijn bureau staat, komt vanuit het ouderlijk huis. Als kleine jongen zag ik mijn vader er spijkers mee in de muur slaan. Veel gereedschap hadden we blijkbaar niet. De voet aan de voorkant is duidelijk ingedeukt door al dat timmeren, maar zijn ruggetje is er nog erger aan toe. Hij is gemaakt van rood-gelig koper met een dun laagje chroom of zilver, dan kan ik niet goed zien. Omdat hij gevuld is met lood, weegt hij vrij zwaar, ruim een pond. Waar hij vandaan komt, weet ik niet. Mijn vader heb ik het wel eens gevraagd, misschien van de motorkap van een oude auto? Hoe dan ook, voor mij is het ‘t aapje dat hoort, ziet en zwijgt.

	Mijn bureau: Albanië (27 december 2005) Sinds een zo’n half jaar staat er een bijzondere kaars op, of liever in de kast boven mijn bureau. Die kaars staat voor Albanië, dat al lang een apart plekje in mijn hart inneemt. Ik kreeg die kaars van Judith van den Berg die de PR doet voor de stichting Hoop voor Albanië.

In de jaren zeventig, toen ook ik verblind was door gebrek aan objectieve informatie over communistische landen, begon Albanië me te intrigeren. De interesse was ooit gewekt door De herberg met het hoefijzer van A. den Doolaard. Over een geoloog die in de jaren dertig door Albanië trekt op zoek naar exploitabele koperlagen in opdracht van een Engels mijnbedrijf. Hij komt terecht in het spanningsveld tussen eer en wet, de bekende bloedwraak.
In de wilde jaren zeventig was er – ik meen in Rotterdam – een reisbureau dat speciale vakanties naar Albanië verzorgde, ongetwijfeld op marxistisch-leninistische basis, maar het kwam er niet van zo’n reis te boeken.

In de jaren tachtig gingen Hanneke en ik naar Ochrid. Dat was toen een favoriete vakantiebestemming: een stadje in het zuidwesten van Macedonië aan het prachtige Meer van Ochrid. Een heerlijke vakantie was het bij dat heldere meer op zo’n 1.000 meter hoogte. Altijd schone lucht en een ideale temperatuur en sfeer. We maakten een excursie over het meer naar een stad aan de andere kant in Kosovo. We werden er door de reisleider een beetje voor gewaarschuwd, er waren toen al spanningen tussen de Joegoslaven en Albanezen. We merkten er overigens, op onze wandeling door die stad, niets van. Wel zagen we groepen bijzonder geklede donkere vrouwen op de markt in kringen staan, handelend in stukken stof. Waren dat Albanese vrouwen? Of zigeuners?

Later, weer terug in Ochrid, voelde ik een sterke aantrekkingskracht van Albanië. Aan de overkant van het meer kon je het zien, die oever, dat was Albanië, met heuvels en bergen en hier en daar een lichtje. Af en toe had ik het gevoel (of was het een idee?) echt iets te hebben met dat land. Was ik een reïncarnatie van een oude Albanees? Toch kwam het er ook toen niet van om daar wat mee te doen. Ik hielp wel een stel gevluchte Albanezen die in Den Haag terecht gekomen waren, maar nadat ik ze geld leende, zag ik ze nooit meer terug. Misschien zitten ze nu in Leeuwarden, waarvoor www.geenstijl.nl vorig jaar een negatief reisadvies gaf vanwege een Albanese clan die daar de dienst zou uitmaken in het centrum.

Toch bleef het trekken, ook doordat ik er meer over ging lezen. Fascinerend hoe zo’n klein landje alle overheersers op de ene of andere manier buiten de deur heeft weten te werken, gedurende de afgelopen tweeduizend jaar, de Grieken, de Moren, allerlei Europese landen en na de tweede wereldoorlog eerst de Russen en later de Chinezen. Maar daardoor werd het ook een van de meest geïsoleerde en arme landen van Europa, tot er een einde kwam aan het communisme in 1992. De isolatie is nu min of meer voorbij, met de armoede zal het wel langer duren.

Maar wat heeft dat nu met die kaars te maken? Die kreeg ik dus van Judith van den Berg die goed werk doet voor de stichting Hoop voor Albanië. Ze gaf hem cadeau en vertelde het volgende. Het is een model van een geschutskoepel, waarvan er in Albanië bij benadering een miljoen staan. Door het hele land, in dorp en stad, langs grenzen en midden in het land. Gebouwd ter verdediging van het land en om te schuilen bij een buitenlandse aanval. Enver Hoxha, die tientallen jaren alleenheerser was, had de bevolking door de jaren heen wijs gemaakt dat men het in Albanië zo goed had dat ze zich moesten verdedigen tegen invallen van buitenaf. Iedereen zou in Albanië willen wonen. Om die reden stond er ook prikkeldraad langs alle grenzen.

De koepels zijn van ontzettend hard beton gemaakt en daarom nu nog steeds alom aanwezig. Om ze te bouwen werd een hele betonindustrie opgezet en speciaal staal uit het buitenland geïmporteerd. Ze zijn nauwelijks te slopen, dat lukt maar mondjesmaat. Hier en daar worden ze gebruikt als schuurtje of stal en soms wonen er mensen in, in de wat minder gangbare grotere exemplaren. Sommige mensen hebben er nu een in hun achter- of voortuin staan, omdat ze hun land hebben teruggevorderd en daar een huis hebben gebouwd. De kaarsjes kun je in Albanië kopen. Ze worden als souvenirs verkocht, net als asbakjes in dezelfde vorm.


	Mijn echte bureaublad (25 december 2005)


	Ziehier het programma voor de komende maanden. Voordat Hanneke en ik rond 15 april vertrekken naar Sauveterre hoop ik hierin enige orde te scheppen en er wat leuke verhalen over te schrijven.


	Eigenlijk een heel leuke vent (21 december 2005) In het Kerstnummer van Elsevier staat een foto van Jan Peter(sorry voor de gele strepen, dat komt door het scannen). En toen ik die zag dacht ik: goh, eigenlijk een heel gewone jongen, niets Harry Potter, een frisse vent die lekker tegen de wind in fietst. Op hem stemmen de volgende keer, gaat nog wat ver, maar ik zie hem nu toch anders...


	foto: Marco Bakker


	Feestdagdepressie? (17 december 2005)

Hanneke heeft haar jaarlijkse feestdagdepressie die zo rond Sinterklaas begint. De Belgische Klaas hiernaast speelde daarbij ook een rol, zie: www.hannekevanveen.nl (of zoek haar verhaal over feestdagdepressie even in haar weblog op, als je dit enige tijd na 17 december 2005 leest).

Hoe dan ook, ik heb helemaal nooit last van feestdagdepressies, herfst- of winterdepressies. Wel af en toe een beetje depri, maar nu zit ik dus alweer een tijd in de meer manische fase. Is ook niet alles, maar een stuk aangenamer dan wat Hanneke heeft.

Een tijd geleden schreef ik hier over mijn desktop van de pc, en hoe leeg ik die wilde hebben. Zie het archief t/m aug. 2005. Helaas is het niet voor-, maar achteruit gegaan sinds die tijd. Mijn verlangen naar de Spaanse Hoogvlakte is er niet minder om geworden. En we gaan er in april/mei a.s. weer naar toe, maar die desktop, daar moet voor die tijd echt nog iets aan gebeuren.

Ik doe mijn best.


	Vannacht gedroomd (11 december 2005) Ik loop een heuvel op, naar een plek waar een man op me staat te wachten met een soort sprekersgestoelte. Als ik bij hem kom, zie ik dat er wieltjes onder het houten ding zitten en handvatten aan de zijkant, zodat ik het achter me aan kan slepen. De man geeft me een sleutel. Ik vraag waar die voor is, want ik zie in het gestoelte geen kast, la of iets dergelijks om open te maken met die sleutel. Hij zegt: “Ga maar naar beneden, je zult wel merken waarvoor je hem nodig hebt.” Ik steek de sleutel in mijn zak, neem het sprekersgestoelte achter me aan en loop de weg naar beneden, naar het dal, waar ik spreken moet en die sleutel gebruiken. Een duidelijke droom, voor mij althans, en ik heb geen zin om hier verder iets over te zeggen dan dat ik tevreden en gelukkig wakker werd.

	Over mijn en jouw waardigheid (10 december 2005) Op Bieslog, één van de sites die ik bijna dagelijks gauw even bekijk, de speech van Harold Pinter ter gelegenheid van zijn Nobelprijs voor de literatuur. Opgenomen in London omdat hij te ziek is (slokdarmkanker) om naar Zweden te gaan. Hij duurt 45 minuten. Ga er even voor zitten. Hij heeft iets te zeggen, tegen jou persoonlijk... Harold Pinter Nobel Lecture

	Nieuw bedrijf (8 december 2005) Op vakantie geweest in het Centre de Partage, waarover ik hier binnenkort hoop te schrijven. En over een nieuw bedrijf dat ik aan het opzetten ben: NETWERKpartners.