E-mail Rob

Terug naar de HOME-pagina
Archief januari 2006

Mijn bureau: van m’n vader (30 januari 2006)
Een typerend aantal spullen van m’n vader:

  • een dame uit Indonesië
  • een opiumpijp uit Azië
  • een matté-potje uit Zuid Amerika
  • een asbak van lava met Zuid Amerikaans muntje
  • poker- en dobbelstenen in een leren beker

Weg ermee!!

Mijn bureau: onbekend
(25 januari 2006)
En dan liggen er van allerlei dingen op je bureau waar je niet eens meer van weet waarom ze er liggen. Die gaan nu ook allemaal op weg naar een nieuwe bestemming. Ik ben eigenlijk, ook voor de spullen op mijn bureau, een outplacmentconsulent.

De grote exodus is begonnen! Ik verheug me nu al op de leegte voor mijn neus. En als het helemaal klaar is, vertrek ik, of eerder natuurlijk.

Mensen... mmm... ik weet het niet.

Mijn bureau: fluitje (22 januari 2006)
Dat ligt er nog niet zo lang, maar heeft wel nostalgische waarde. Oplettende lezers moeten begrepen hebben dat ik de dingen die ik hier bespreek aan het opruimen, verwijderen ben. Wil ik dit fluitje wel kwijt? Ik kreeg het van zoon Michaël voor het vertrek per fiets naar Santiago de Compostela. Het is een licht handig dingetje, met een kompasje, net goed genoeg om globaal

richting te bepalen (bij zware bewolking), een fluitje en aan de andere kant zit een termometer. Ik had het dingetje altijd bij de hand in de voortas van m’n fiets. Zeker bij zoektochten in steden, was het kompas handig. Het fluitje, om noodsignalen te geven, heb ik gelukkig nooit hoeven gebruiken onderweg.
Maar het is een beetje een zielig dingetje geworden, want het kompas is gebarsten en leeggelopen en werkt niet meer. Dat kwam als volgt.

Op de Spaanse Hoogvlakte wilde ik een foto maken van het drukke verkeer dat je soms moest trosteren als fietser, als de route een tijdje langs een grote autoweg ligt. Ik parkeerde mijn fiets ergens tussen Burgos en Logroño. Ik moets linksaf. Maar terwijl ik achteruit liep viel mijn fiets om, en helaas had ik de voortas open laten staan. Ik zette hem weer rechtop, deed alles in de tas (dacht ik) en maakte onderstaande foto. Maar toen kwam er een auto voorbij, die naast mijn fiets wachtte tot hij ook linksaf kon. En toen hij optrok, hoorde ik een duidelijke ‘krak’. Hij was over het fluitje heengereden.

Ik heb het dingetje wel meegenomen, maar bruikbaar als kompas was hij niet meer. En als noodfluitje of thermometer heb ik hem eigenlijk nooit nodig gehad.
Later bleek het goed zichtbaar op de foto die ik had genomen, Zie de
o. Nu ligt hij alweer bijna anderhalf jaar voor mijn neus als een herinnering aan die heerlijke tocht. Toch moet hij nu maar weg. Wat ik ermee moet weet ik niet. Misschien is er nog een kindje blij mee te maken? Ik doe hem in m’n zak en zie wel.

Mijn bureau: flesje met olie (16 januari 2006)
Zo’n jaar of vijftien staat dit flesje al in de buurt van mijn bureau. Waar het vandaan komt weet ik niet. Waarschijnlijk kreeg ik het in de tijd dat Hanneke en ik werkten in de Prinsegracht 38, naast het pand van de Haagse Emmausgroep. Waarschijnlijk is het daar opgeduikeld. Het was eerst van Hanneke, maar op de een of andere manier is het bij mij terecht gekomen.

Het is bijna 20 cm hoog en gevuld met olie, zo te zien. Op de bodem ligt een sliert stoffig bezinksel.
Er zit een kurk in de hals die met dun aluminium is afgedekt. Het is niet geblazen, maar komt uit een mal, wat te zien in aan de duidelijke ribbel, ook op de foto te zien. Het moet tamelijk oud zijn, denk ik, het zou me niet verwonderen als het uit de 19de eeuw is of begin 20ste.

Wat heb ik met dat flesje? Niet zo duidelijk, maar als ik ernaar kijk moet ik denken aan verre reizen per boot over de oceanen. Lange reizen vooral over eindeloze zeeën met rustig water. Met in het ruim niet één, maar een veelvoud van die flesjes, opgehaald in een ver land. Ik ruik de zee, en het hout en teer van het dek van het schip waarop we(?) varen. Het is er rustig en de horizon vertoont geen spoor van land.

Allemaal kletskoek natuurlijk. Ik heb het eigenlijk nauwelijks bewust gedacht tot ik het nu opschrijf. Het wordt tijd om dit flesje op te ruimen. Wat mij betreft neemt hij het ruime sop. Ik heb er genoeg tegenaan gekeken. Ik geef het terug aan Hanneke.
Het ga je goed!

2006

JAAR VAN DE TOEKOMST

(waarin Hanneke en ik samen 123 jaar worden. Ons motto is dan ook :)

 1-2-3 in Godsnaam!
.

.......
.............
...................
.........................
...............................