E-mail Rob

Vannacht gedroomd (27 juni 2007)
We wonen aan het water en hebben een openslaande deur die er direct op uitkomt. Ik kijk naar buiten en zie links in de verte Hanneke aan de oever staan met een hengel. Hanneke aan het vissen? denk ik. Opeens zie ik dat ze beet heeft en dat er hard aan de hengel getrokken wordt. Er staan wat jongetjes omheen druk te praten en gesticuleren.

Dan steekt de kop van een grote vis boven water uit. Met een enorme kracht duikt hij onder en zwemt verder. Hanneke staat inmiddels in het water en houdt de hengel vast. Dan wordt ze meegesleurd, heen en weer door het water, maar ze blijft vasthouden.
Na een tijdje komt ze voorbij onze deur en klimt naar binnen. De hengel is weg, maar ze geeft me de nylon draad. Ik wikkel hem snel om de deurknop, bang om in m´n handen gesneden te worden. Koortsachtig denk ik: wat moeten we met zo´n vis? Zal ik hem niet gewoon laten schieten? Maar dan zwemt hij daar rond met die lange draad in zijn bek? Ik krijg dat haakje er nooit uit. Als ik mijn hand naar zijn bek uitsteek, bijt hij me vast…

die met veel charme, attenties en vriendelijkheid vrouwen volkomen afhankelijk weten te maken, er kinderen krijgen, wat de afhankelijkheid alleen maar vergroot, en ze meestal ook nog bestelen van alles wat ze hebben, geld, bedrijven, huizen en goederen. Een geweten hebben ze niet, het gaat ze om macht, seks en geld.

Meer hierover is te vinden op lovefraud.com, waar vooral slachtoffers aan het woord komen en deskundigen. Maar liefst 1% van de mannelijke bevolking schijnt aan een dergelijke afwijking te lijden. Ze zijn onverbeterlijk, zonder hart, zonder geweten en zonder berouw.
Ik herinner me dat mijn moeder me eens vertelde dat mijn vader, volgens de psychiater, een sociopaat was. Maar dat was in de tijd van Laing, de anti-psychiatrie en Wie is van hout.  Ik heb er toen weinig aandacht aan geschonken. Later, toen Hanneke zich, in verband met haar therapiestudie, begon te verdiepen in het handboek van de psychiatrie, de zogenaamde DSM, heb ik het wel eens geprobeerd op te zoeken, maar goed lukte dat niet. Er wordt in de DSM wel gesproken van de antisociale persoonlijkheid, maar veel verder kwam ik toch niet.

Na lezing van het boek realiseer ik me sterk wat dit soort mannen hun vrouw(en) aandoen. Ik begin te beseffen wat mijn moeder moet hebben doorgemaakt, met zijn eeuwige afwezigheden, en (gelogen) excuses daarvoor, met zijn charmante verhalen en smeekbedes om vergiffenis en beloftes dat het nooooooit meer zou gebeuren. Ad infinitum.
Ook realiseer ik me dat kinderen in dit soort gezinnen, hoe zorgvuldig ze ook (als in ons geval) buiten alle conflicten e.d. worden gehouden, toch van alles ´voelen´, maar daarover op geen enkele manier kunnen praten.

De schrijfster van het boek, ging voordat ze met schrijven begon op zoek naar soortgelijke verhalen, maar die zijn er nauwelijks, althans niet in de openbaarheid. De meeste vrouwen schamen zich zo dat het laatste wat ze willen is dat het allemaal naar buiten komt. Daar speculeren die sociapaten ook op.
Nee, ik ben nog niet klaar met die vader van me. Er wordt inmiddels druk overlegd over zijn grafsteen, maar of ik de zaak daarmee definitief kan afdekken, betwijfel ik nu ten zeerste.