E-mail Rob

Het is gelukt... (24 mei 2007)
Zoals op 15 mei voorspeld, ben ik de eerste Nederlandse website met het woord vitaliteitsterreur. Zie Google

geweest en naast de gewone wijzers had het er nog twee andere kleine wijzerplaatjes met een chronometer en nog iets, dat herinner ik me niet meer.

Het ding was veel te groot voor mij om te dragen, maar af en toe wilde ik het toch om. Ook een keer toen we naar het strand gingen. Hoe het gekomen is, weet ik niet meer, maar ik ben ermee in zee gegaan zonder me dat te realiseren. Toen ik uit het water kwam zag ik direct dat de wijzerplaat vol met water stond. Ik schrok me rot en verborg het ding gauw zodat m’n moeder het niet zou zien. Nadat ik thuis was, wist ik niet wat te doen en verborg het ergens diep in een la en vergat het een tijd. Toen ik het (waarschijnlijk na maanden) weer zag, was de wijzerplaat veranderd in een grote bonk roest. Mijn moeder heeft nooit meer gevraagd waar ik het horloge had. Weer veel later heb ik het weggegooid. Nooit heb ik meer een horloge gedragen. Wel af en toe geprobeerd, maar het bleef een vervelend knellend gevoel.

Bokito, waar gebeurd in 1870 (22 mei 2007)
Dat er met Bokito niets nieuws onder de zon is, valt te lezen in onderstaande boek, een bloemlezing van artikelen en houtgravures uit het Engelse weekblad The Days’ Doings uit de jaren 1870 en ’71.
Het voorval dat de kaft van het boek siert speelde zich (in 1870 dus) af in Philadelphia, waar de firma Jackson & Porter’s Menagerie zijn winterkwartier had opgeslagen met in haar verzameling een zeer grote gorilla. Het drama loopt beter af dan in Blijdorp, getuige enkele citaten uit het verslag die hieronder te lezen zijn. Allicht kunnen dierentuindirecties en bezoekers er wijze lessen uit trekken. ;-)

“Een lieftallige jongedame uit die stad bezocht de Menagerie regelmatig en ze was gewoon om de gorilla allerlei lekkernijen te geven. Eerst nam hij die verlegen aan. Toen begon hij er wild naar te graaien. Tenslotte echter accepteerde hij ze heel zachtaardig en liet hij merken hoe voldaan hij was over de beminnelijkheid van de jongedame. De gorilla keek gewoonlijk verlangend uit naar haar verschijnen en zodra zij het gebouw had betreden gaf hij door gebaren aan dat hij haar had herkend.

Op 19 september ontsnapte de gorilla en zocht zijn toevlucht in de nabijgelegen bossen. Toen de eigenaar probeerde hem te vangen, beet het dier hem vals in de hand (..) In de namiddag van de genoemde dag wandelde de reeds vermelde jongedame toevallig in de buurt waar de gorilla zich schuilhield. Het dier kerkende haar onmiddellijk, klom uit de boom waarin hij zich verstopt had en naderde haar op steelse wijze. Naarmate hij dichterbij kwam begon hij eigenaardige geluiden uit te stoten waarmee voldoening werd uitgedrukt. De dame schrok, keerde zich om en zag tot haar consternatie en afschuw dat het enorme monster op haar afkwam met zijn ene hand naar haar uitgestrekt en de ander hand rustend op zijn ruige borst.

Men kan zich voorstellen hoe dodelijk verschrikt zij was en haar eerste impuls was om die plek te ontvluchten. Een ogenblik van nadenken echter overtuigde haar ervan hoe ijdel haar hoop was om een ontvluchtingpoging te wagen voor zo’n niets ontziende achtervolger. Een ander beter idee kwam bij haar op en dat spreekt boekdelen over haar tegenwoordigheid van geest. Ze droeg in haar zak enkele van de lekkernijen die ze gewoon was geweest aan hem te voeren. Snel haalde ze die tevoorschijn en terwijl ze al haar moed bijeenraapte stak ze ze naar hem uit. Hij naderde in gebukte houding, pakte de lekkernijen uit haar lieflijke handje en toonde zich uiterst verheugd.

Terwijl ze zich nog afvroeg wat ze nu verder moest doen zag de jongedame twee mannen naderbij komen die behoorden tot het beestenspel. Ze ging door met de gorilla te voederen, zodat de mannen konden naderen en hem zonder de minste weerstand konden overmeesteren. Op verzoek van de bewakers begeleidde de jongedame hen naar de Menagerie en week niet van de zijde van de gorilla totdat deze weer veilig in zijn kooi zat.”

Vitaliteitsterreur, een primeur! (15 mei 2007)
Hanneke en ik worden dit jaar samen 125 jaar, nog niet stok, maar wel een dagje ouder. Laatst, na een wandeling naar de stad, las ik in de bibliotheek in een fraai Duits tijdschrift een artikel met de titel Vitalitätsterrör, in het Nederlands: vitaliteitsterreur. Dat zijn zo van die woorden, die vindt Google niet, nog niet. Als Googlebot (zijn laatste bezoek aan deze site was op 8 mei) is langs geweest, ben ik de eerste.

Dat woord spookt nu al een week door mijn hoofd en roept nieuwe gedachten en ideeën op, ook naar aanleiding van onze ervaringen met het Hangouderencafé. En vooral de inbreng van Jaap Smit op diverse plekken op die site. Zie ook zijn Hangarchistisch Manifest.
Ik voel me al een week ´slachtoffer´van de vitaliteitsterreur. Wat is er eigenlijk mis met achter de geraniums zitten? En een beetje voor je uit mijmeren. Een bezoek aan de 50plusbeurs maakt duidelijk dat dat absoluut niet de bedoeling mag zijn van onze oude dag. We moeten verre reizen maken, sporten, zingen, dansen, bungyjumpen, n…. dat de spetters er vanaf vliegen en ga zo maar door.
En natuurlijk breed lanchend in wapperende dunne kleding op een scooter met 120 km per uur, zonder helm, want je moet ergens aan doodgaan...