|
Waar de grootste bank van Nederland klein in kan zijn… (24 mei 2009)
Banken, net als andere bedrijven, maken veelvuldig gebruik van de advertentiemogelijkheden van Google. Via Google Adwords kunnen ze advertenties plaatsen die – tegelijkertijd met zoekopdrachten – verschijnen, als zogenaamde ´gesponsorde links´, boven of naast de zoekresultaten.
Adverteerders geven zoektermen op waarop ze gevonden willen worden. Als een bank voor spaarproducten adverteert, is het volkomen logisch dat zoektermen gebruikt worden als: sparen, hoge rente, spaarbank etc.
Maar er zijn ook termen die ´not done´zijn. Je adverteert niet met zoektermen van al dan niet verwante of concurrerende websites. Wie schetste dan ook onze verbazing, toen we een paar dagen geleden bij toeval ontdekten dat ING adverteerde met de zoekterm www.vanspaarbankveranderen.nl. Sterker nog, ze gebruikten Vanspaarbankveranderen Nl zelfs ín hun advertentie.
Bij dat enorme bedrijf, met al die dure bonus-managers, reclamebureaus, afdelingen Compliance, Juridische zaken etc. had niemand het fatsoen om dit tegen te houden. Nee, ze wilden ook een graantje meepikken van de grote aantallen bezoekers (meer dan 2,5 miljoen dit jaar) van onze site.
Op ons verzoek werd de advertentie direct van het net gehaald. Opeens bleek het besef dat je dit niet doet toch te zijn doorgedrongen.
Waar de grootste bank van Nederland klein in kan zijn.
|
|
Onder deze steen ligt... (19 mei 2009)
in de eerste plaats de herinnering aan mijn vader (1917-77). “Such is life” was één van zijn favoriete uitdrukkingen. Deze kleine gedenksteen is me dierbaar, na alle verhalen die ik over hem heb geschreven.
Maar door een interview met Solange Leibovici (geb. 1947), vannacht gehoord over haar nieuwe boek Het vergeten gezicht, realiseer ik me dat er ook het ´geheim´ van mijn moeder onder ligt. Dat waarover zei niet spreken wilde, of kon...
En dat voelt nu veel minder afgesloten dan het verhaal over mijn vader.
Solanges moeder ´vluchtte´ naar Parijs om een verleden te verdringen en onzichtbaar te maken voor haar naasten. Begin jaren zestig keerde ze met haar veertienjarige dochter terug naar Holland.
In diezelfde periode ging ik (geb. 1946), ook als veertienjarige, juist naar Parijs, met mijn ouders, ons ´ongeluk´ tegemoet, zou je kunnen zeggen. Dat waarover mijn moeder - na háár terugkeer in Holland - ook nooit heeft willen praten, vooral niet over haar rol in het geheel. Het was allemaal de ´fout´ van mijn vader, maar wat was haar verantwoordelijkheid? En waarvoor schaamde zij zich eigenlijk zo, terwijl het allemaal aan ´hem´ had gelegen, door ´hem´ was gekomen.
Tijd voor een stevige analyse?
|
