E-mail Rob

Vannacht gedroomd (23 november 2005)
Ik loop rond in het gymnasium waar zoon Michaël voor het eerste jaar leerling is. De school lijkt op het Haganum, maar bevindt zich in een glooiend parkachtig landschap. We zijn met ouders en een leraar in de klas aan het praten over de leerlingen. Er is een andere man die de opvoeder van Michaël is, ik ben dat niet, en ik ben me bewust van mijn positie: ik heb weinig in te brengen, ben ‘maar’ een buitenstaander in de opvoeding van Michaël. De man zegt dat hij besloten heeft Michaël volgend jaar op een ander gymansium te doen, in Haarlem. Dat is beter, omdat hij dan meer uitdagingen heeft, want op die school is veel meer mogelijk. Als ik iets mag zeggen, zeg ik: is het niet wat veel? Hij zit net op een nieuwe school en nu moet hij weer al zijn vriendjes missen en helemaal opnieuw beginnen? Toch realiseer ik me weer dat ik weinig heb in te brengen en dat ik niet meer kan doen dan ‘volgen’. En ik zeg ook: aan de andere kant heb ik weinig recht van spreken. Ik ben in mijn leven ook een aantal keren lukraak van hot naar her gezet, en eerlijk gezegd, ik ben er alleen maar beter van geworden. Tegelijkertijd denk ik: is dat wel zo, sta ik hier niet alleen maar grootspraak te verkondoigen?

Even later loop ik door een gang van de school en kijk uit naar buiten door de ramen. Ik zie allerlei activiteiten van leerlingen in de tuin. Bomen worden gekapt, struiken gesnoeid etc. Vlak voor een van de ramen staat een kleine, maar hoge aluminium steiger, nogal wankel. Twee jongens klimmen naar boven en doen iets als ze op de bovenste plank staan. Ik kan dat niet zien, want het is net boven het raam. Dan zie ik dat de stijger begint te wankelen en opeens omvalt. Eerst tegen de gevel en dan glijdt hij schuin en stort neer. Allerlei mensen komen aanrennen en trekken aan palen en planken om de jongens te bevrijden. Ik vraag me af hoe het met ze is, of ze gewond zijn...

Verdrietig wakker geworden (gelukkig is Hanneke er).

De kaboutertjes, een coproductie (13 november 2005)

Een tweede huisje is in het begin leuk, maar kan na verloop van tijd een last worden. Het nieuwe is eraf, er is toch wel veel werk elke keer aan onderhoud of tuin. En er zijn andere plekken waar je ook wel eens een vakantie of weekend wilt doorbrengen. Rob en ik bedachten een ludieke oplossing voor dit luxeprobleem.

Op dat idee kwamen we tijdens een vakantie in het Franse tweede huis van een vriendin. Zij kwam daar weliswaar nog steeds met plezier, een paar maal per jaar, en liet er ook familie en bekenden bivakkeren, maar er was nog steeds veel werk waar ze maar niet aan toe kwam. Ook wij maakten een aantal keren van het huis gebruik, voelden ons er bijzonder op ons gemak en genoten van de prachtige omgeving.

was direct enthousiast en vroeg of ze alsjeblieft ook naar de lelies wilde kijken die in het voorjaar in groten getale waren geplant. Hanneke ging direct aan de gang, want de hele dag ‘leuke’ dingen doen is ook niet alles. De lelies bleken onder de slakken te zitten en waren overwoekerd met onkruid. Dit keer werden de inspanningen wel gewaardeerd.

Volgend jaar gaan we voor meer dan een half jaar ‘sabbatical vieren’. Vrienden en kennissen met aantrekkelijke huizen in binnen- en buitenland benaderen we nu met ons ‘kaboutertjesaanbod’ in ruil voor een gratis of afgeprijsd verblijf. En dat begint te werken. We hebben al drie, zo goed als zekere adressen in Normandië, aan de voet van de Pyreneeën en in Sardinië. Suggesties zijn van harte welkom.

PS Dit verhaal verschijnt tegelijkertijd op www.hannekevanveen.nl

Becel-Hartstichting stappenteller WAARDELOOS! (6 november 2005)

Becel heeft de afgelopen periode in samenwerking met de Hartstichting een actie gevoerd om mensen meer aan het bewegen te krijgen. Bij aankoop van twee Becel producten krijg je een stappenteller cadeau. Op een bijgeleverd kaartje wordt uitgelegd hoe belangrijk lopen is. Doe je 10.000 stappen per dag, dan ben je zeer gezond bezig.

Aangeraden wordt om na te gaan hoeveel stappen jij tijdens een hele dag zet. Alles geldt: lopen in huis, op je werk, buiten enz. Zo kun je nagaan of je wel genoeg beweegt. Doe je dat niet, dan kan je, stukje bij beetje, met ‘controle’ van de teller meer stappen gaan zetten. Inmiddels hebben volgens de juichende site van de Hartstichting meer dan 830.000 mensen het ding in hun bezit. Niet mis, meer dan 5% van de Nederlandse bevolking kan nu nagaan hoeveel stappen ze op een dag zetten.

Maar helaas, zo eenvoudig is dat niet. Bijna een miljoen mensen (de actie is wegens groot succes verlengd) zitten namelijk met een totaal waardeloze stappenteller. Je gelooft het niet dat twee zulke grote, professionele, commerciële en op communicatie met consumenten gerichte organisaties zo’n prul van een ding aan zoveel mensen durven geven. Zielig! Ergens in een fabriekje in China is het meest goedkope prul besteld, zonder na te gaan of het wel werkt.

Maar dat is niet alles. Het apparaat meet namelijk ook helemaal niet goed hoeveel stappen je zet. Met mijn apparaatje heb ik inmiddels diverse proeven gedaan, met mezelf, met andere personen, maar nooit komt het juiste aantal stappen op de teller te staan. Over het algemeen meet hij minder dan de helft van het aantal stappen. Grappig is nog wel dat in de gebruiksaanwijzing staat dat als niet alle stappen geteld zijn, je moet nagaan of je ‘manier van lopen wel goed’ is. Ik loop tussen de 3 en 7 kilometer per dag, al jaren, keurig rechtop en vaak met flinke pas. Loop ik dan niet goed als dat ding maar de helft van de stappen meet?

De Hartstichting heeft al een track record met blunders in hun communicatie met het publiek. Becel voegt zich nu bij deze suffe club. Ongetwijfeld met het idee veel reclame voor eigen producten te maken. Dat zou wel eens bitter kunnen tegenvallen. Binnenkort lopen (dat is dan nog een schrale troost) meer dan een miljoen Nederlanders rond met een slechte herinnering aan een zogenaamd cadeautje van Becel.

PS. Na drie dagen gebruik heeft het ding helemaal de geest gegeven. De reset-knop doet het niet meer. Nogmaals dank, Becel-Hartstichting!