|
Improviseren… (22 november 2008)
Voor het eerst sinds ik me kan herinneren, en dat is lang geleden voor Frankrijk, zitten we hier nu bijna drie weken in de regen. Af en toe is het wel droog, maar het regent echt zo´n 70-80% van de tijd. In verband daarmee spreekt onze Franse buurman Philippe het woord “putain!” opmerkelijk vaak uit. Het is bar en boos, maar toch is het genieten, want er is altijd troost. Zoals in het nabij gelegen Station Thermale van Salies de Béarn, waar we ons nu al drie keer aan ruim een uur ´Détante Aquatique´ hebben overgegeven, met warme baden en douches, sauna, bubbelbad en Turks stoombad.
En zoals de afgelopen dagen bij het lezen van het boekje The Raft, in 1942 geschreven door Robert Trumbull, over het waargebeurde verhaal van drie mannen die in de Pacific met hun vliegtuig verdwalen en moeten ´landen´, waarna ze 34 dagen doorbrengen in een ronddobberend rubberbootje, aan de binnenkant niet groter dan een badkuip. Zonder eten, zonder water aan boord, met alleen een (snel roestend) pistool, een zakmes, een eindje touw, twee zwemvesten en nog wat dingetjes. Ze hielden zich in leven met regenwater, tijdens korte hevige buien opgevangen in hun kleren en uitgewrongen in een klein reservoirtje. Ze vingen af en toe een vis, en schoten één keer een vogel. Rampspoed volgde op rampspoed, maar ze overleefden. Dat relativeert enorm.
Ook improviseren helpt, zoals gisteren tijdens een surprisetochtje per auto, het regende echt te hard om te wandelen. Inderdaad met zeer onverwachte gebeurtenissen, ook voor mij als ´organisator´vsanhet geheel. We bezochten een chocoladefabriek (Lindt) en museumpje, we genoten van het uitzicht op de Pyreneeën, toen het opklaarde en de zon zich zelfs even liet zien. Voor eten tussen de middag had ik een klein plaatsje uitgezocht, vlak bij Pau, waar zich, tot mijn genoegen, op het dorpspleintje een Resto des Routiers bevond. Dat roept bij ons altijd dierbare herinneringen op aan het Frankrijk van vroeger, waar je zo heerlijk kon (en kan) eten.
Maar dit restaurant was iets heel anders dan we verwacht hadden. Om het geld hoefden we het niet te laten: 11 euro inclusief wijn per menu. Maar wat een eten! Echt nooit heb ik zo iets goors bij elkaar gezien. Het begon met een soep die, toen de terrine door de waardin op tafel werd gezet, me en moeilijk onderdrukbare neiging tot kokhalzen bezorgde. Het rook naar Brinta, maar zag er grijzer en viezer uit dan die pap die ik nooit heb kunnen eten. Daarna mochten we vrij kiezen op het buffet, een verzameling schalen en schaaltjes met worst, geraspte groenten en nog zo wat, allemaal met een armzalige, ranzige uitstraling, evenals de smaak van de ´vinaigrette´ of wat daar voor door moest gaan.
Het hoofdgerecht volgde. Voor Hanneke een soort varkenslap, die voor driekwart uit vet en bot bestond, met hier en daar een klein stukje vlees. Voor mij een supertaaie biefstuk, nauwelijks gebakken. Ernaast lag op ons beider bord een licht oranje plens wortelpuree. Niet dat je dat kon proeven, maar zo noemden de drie heren het aan het tafeltje naast ons, terwijl ze het met genoegen gulzig naar binnen lepelden. Alles was lauw-koud.
Het hoogtepunt van de maaltijd was ongetwijfeld een dun plakje kaas met wat brood. Echt heerlijk, het enige dat niet door de kok kon worden verpest. Voor het toetje werden we naar een glazen vitrine gestuurd, waarin zich grijsachtige vruchtensorbets op liefhebbers stonden te wachten en gebakjes die de pensioengerechtigde leeftijd reeds lang hadden bereikt.
Maar ondanks deze verbijsterde ervaring, echt, dit had ik in Frankrijk niet voor mogelijk gehouden, kon onze dag niet stuk. Zeker niet toen we het plaatje Nay aandeden, alwaar zich het Musée du Béret bevindt. Voor alles is er een museum in Frankrijk, we hebben er al heel veel gezien, maar de baret ontbrak nog op ons lijstje. De moeite waard, omdat dit typisch Franse kledingstuk toch wel op een heel bijzondere manier wordt gemaakt: gebreid, genaaid, vervilt, geverfd, gevormd, gekaard, geschoren en afgewerkt met voering en leren rand. En een prachtige film over de cultuur van de baret, hoe je hem draagt, wat je er allemaal mee kunt doen. En de verschillen tussen de Baskische en de Bearnaise baret. Een aanrader als u in de buurt bent. Samen met een fabriekje in Oloron Sainte Marie de enige producenten in Frankijk, die ook verantwoordelijk zijn voor de productie van alle militaire baretten.
Nog een paar dagen en dan begint een volgend avontuur, waarover later. Laat ik vast verklappend dat het over ´flexible love´ gaat.
|
