|
|
 |
|
|
|
 |
|
|
Geloofsbelijdenis van een atheïst
God bestaat niet, zoveel is me wel duidelijk. Dat meer dan 90% van alle mensen op aarde (op z’n minst) in ‘iets’ gelooft, is bijna onbegrijpelijk, aanstootgevend zelfs.
Een leven zonder god en godsdienst kan zinvol, waardevol zijn. Het kost misschien wat (of heel veel) moeite om zelf een beeld van de werkelijkheid op te bouwen en te beslissen hoe je je het beste kunt gedragen en omgaan met je medemensen, de natuur etc., maar het is de moeite waard daaraan te werken.
Een paar gedachten na een gesprek met een van mijn loopbaancliënten, een humanistisch raadsvrouw, die geen passende vacatures in de krant vindt.
|
|
|
Eeuwig leven, erger kan haast niet
Bij een oude molen (zonder wieken) zat ik gisteren te peinzen over ‘eeuwig leven’. Dat lijkt me ongeveer het ersgste dat je kan overkomen, eeuwig leven. Denk je eens in, nooit meer een einde in zicht, altijd maar weer diezelfde dingen, mensen of wat dan ook meemaken. Dodelijk saai lijkt het me. Nee, geef mij maar het niets, daar geloof ik in. Ook ik weet het natuurlijk niet zeker, maar dat niets lijkt me een heerlijk iets. Doet me denken aan De grote scheiding, een mooi boek van C.S. Lewis, naar ik begrijp in 2002 opnieuw vertaald uitgekomen. Een allegorie: de helbewoners maken per bus een uitstapje naar de hemel. De hel waarin ze verblijven is zo’n eeuwigheid, alles grijs, grauw en saai en eindeloos groot uitdijend, niets verandert ooit, alles blijft hetzelfde. Verschrikkelijk. Maar de meeste bewoners prefereren dat toch boven de hemel, waar het steeds lichter en scherper wordt, je kunt je er snijden aan het gras waarover je loopt. Op een enkele uitzondering na keren ze liever terug naar hun veilige hel, waar ze tenminste weten waar ze aan toe zijn, al duurt het dan eeuwig.
|
|
|
 |
|
|
Meer over deze ‘grote scheiding’, het laatste oordeel is hier te vinden
|
|
|
Gedachten over geloof (22 september 2005)
Het is beangstigend dat, in deze ‘moderne’ tijd, veel mensen zich storten in of bezichhouden met ‘geloof’, in welke vorm dan ook. Terwijl het veel logischer zou zijn het geloof definitief af te zweren, daar is echt alle aanleiding toe.
Deze controversiële gedachte houdt me al bijna een jaar bezig, sinds mijn fietstocht naar Santiago de Compostela. We lijken bijna allemaal steeds maar op zoek naar een houvast buiten onszelf. Hebben we dan niet genoeg zekerheid (en informatie) om zelf de verantwoording voor ons leven op ons te nemen? Moeten we echt een god, of spiritualiteit, in ons leven halen om zinvol te leven? Persoonlijk ben ik er stellig van overtuigd dat dat helemaal niet nodig is. Dat je een prima leven kunt lijden met diepgang, menselijkheid, normen en waarden en wat dan ook, helemaal zonder geloof, god of wat dan ook.
Maar het lijkt wel of steeds meer mensen juist van het tegeldeel overtuigd raken. De kerken lopen dan wel leeg, maar we geloven toch nog wel in ‘iets’.
Het ‘Ietsisme’ (lees het artikel van Richard Engelfriet hierover) viert hoogtij. Het spannendste en meest aangrijpende boek dat ik in dit verband gelezen heb is La vie de Jeanne d’Arc van Anatole France, zo’n honderd jaar geleden geschreven. Een prachtig boek (1200 pag, dat wel), gelezen als een thriller, waar Dan Brown nog een puntje aan kan zuigen. Een van de eerste ‘debunking’-boeken, zoals historici dat noemen, boeken waarin met een bepaalde mythe, of geschiedkundige opvatting wordt afgerekend.
Het is allemaal nog wat te onrijp om hier uitgebreid over te melden, maar het voelt wel als een echt nieuw project, waarmee ik me wil bezighouden de komende tijd (jaren?).
|
|
|
2006
JAAR VAN DE TOEKOMST
(waarin Hanneke en ik samen 123 jaar worden. Ons motto is dan ook :)
1-2-3 in Godsnaam!
.
.......
.............
...................
.........................
...............................
|
|
